تکفیر در کلام علمای اهل تسنن

علمای اهل تسنن فتوا داده اند که کسی حق ندارد انسانی که لا اله الا الله می گوید و به کعبه نماز می گذارد و رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را قبول کرده است را تکفیر کند.

اکنون به بخشی از آن کلمات اشاره می کنیم:

ابو الحسن اشعری متوفای 324 و یا 330 شاگردی دارد به نام احمد بن ظاهر. او می گوید هنگامی که زمان مرگ اشعری نزدیک شد به من گفت که شاگردانش را جمع کنیم. ما نیز شاگردان او را در بغداد جمع کردیم و او خطاب به آنها کرده گفت:

اشهدوا علیّ أنِی را اقول بتکفیر احد من اهل القبلة بذمهم لانّی رأیتهم کلهم یشیرون الی معبود واحد و الصلاة و الاسلام یشملهم و یعُمّهم.[۱]

اکنون نیز اکثریت اهل سنت، در عقائد مقلد اشعری می باشند.

شیخ الاسلام سُبکی که در واقع یک عالم و مجتهد جامعی که در اصول و فروع مجتهد بوده و در قرن هشتم می زیسته و عقائد ابن تیمیه را رد کرده است می گوید:

تکفیر یک فرد مؤمن بسیار مشکل است و کسی که می گوید: لا اله الا الله و محمد رسول الله، تکفیر او در حد بدعت می باشد. [۲]

قاضی عیاض مؤلف کتاب (الشفاء بتعریف حقوق المصطفی) که حالات رسول خدا صلی الله علیه و آله را در آن کتاب نوشته است در کتاب خود می نویسد:

یجب الاحتراز عن التکفیر فی أهل التأویل فإن استبحاة الموحدین خطأ والخطأ فی ترک ألف کافر أهون من الخطأ فی ‌سفک محجمة من دم مسلم واحد. (اگر هزار انسان کافر را تکفیر نکنیم بهتر است از اینکه به اندازه ی خون حجامت، از مسلمانی (که او را تکفیر کرده ایم) ریخته شود.)[۳]

ابن عساکر که از علماء قرن ششم و مؤلف تاریخ دمشق می گوید: 

فهذه الاخبار تمنع من تکفیر المسلمین فمن اقدم علی التکفیر فقد عصی سید المرسلین. فخر رازی در کتاب المحصل می گوید: فعلی هذا لا نکفر احدا من اهل القبلة لان کونهم منکرین لما جاء به الرسول غیر معلوم ضرورة.[۴]

نووی که شارح صحیح مسلم است می گوید:

و اعلم ان مذهب اهل الحق انه لا یکفر احد من اهل القبلة بذم و لا یکفر اهل الاهواء و البدع.

حتی ابن تیمیه که پیشوای وهابی ها و داعش و گروهک های تروریستی القاعدة و مانند آن است می گوید:

و الاصل ان دماء المسلمین و اقوالهم و اعراضهم محرمة من بعضهم علی بعض لا تحل الا باذن الله و رسوله.

 

پی نوشت:

[۱]. الیواقیت و الجواهر، شعرانی ص 530.

[۲]. الیواقیت و الجواهر، شعرانی ص 530.

[۳]. الشفاء، ص 278، چاپ بیروت.

[۴]. المحصل، ص 350.

 

منبع: درس کلام آیت الله سبحانی، ۳۰ مرداد ۱۳۹۳